I don't care anymore
Anne-Lise Coste, 2006
Vrolijke kleurtjes, een speels tafelstilleven…Bij nader inzien: wulps rode appels en een zure citroen, een Trumpachtige sculptuur, een flakkerende kaars en een handgeschreven briefje. Wie voldoende belangstelling heeft om nabij te komen, kan het lezen: “I don’t care anymore”…
Het schilderij van Anne-Lise Coste dat je in het Stedelijk Museum Amsterdam verwelkomt, lijkt te knipogen naar 17eeeuwse vanitas schilderijen. Tegelijk is het met zijn associaties met het echtpaar Trump helemaal actueel. Terwijl het al in 2006 vervaardigd blijkt. Kunst kan tijdloos zijn. Het kan je, vanuit een verraderlijk fris beeld, opeens raken, bewust maken. Schoonheid, eenzaamheid, zingeving, leven en dood. En het geeft ruimte; Wat zie jij er in? “I don’t care anymore”…Is dat schouderophalend “Ik trek me de ellende niet meer aan”? Of bv juist “Voor mij hoeft het allemaal niet meer”?
Levende nabijheid…adem, warmte, geur, huid op huid. De subtiele verschuiving in elkaars blik. De vreugde van herkenning, het besef niet de enige te zijn. Aanraking is gezond, versterkt zelfs je immuunsysteem. Gedeelde smart…In barre, bange tijden is verbinding essentieel. Dat leek in het Trump tijdperk nogal eens uit beeld te raken. De Corona pandemie met haar ingrijpende maatregelen doet er geen goed aan. Het was een tijdje lekker rustig. Rust en stilte kunnen heilzaam zijn.
Alleen zijn heeft soms voordelen. We kunnen dat ook wel. Een tijdje. Daarna gaat het knagen, rommelen, drukken. We zijn sociale wezens, ook al lijkt het soms van niet. Verbinding ligt aan de basis van ons bestaan. (Verplichte) isolatie kan uitmonden in een neerwaartse spiraal. Van alleen, naar verwijderd, naar eenzaam. Een donkere plek, waar je moeilijk betekenis, toekomst kunt zien. “I don’t care anymore”…
Wanneer wordt ‘alleen’ ‘eenzaam’? Of liever, hoe vind je de weg terug? En nog beter: Hoe voorkom je onverschilligheid?